Edebiyat Kitapları
Binyıllar Güneş Ülkesi PDF Oku
Binseneler Güneş Ülkesi PDF oku, PDF kitap depomuzda, A. Cengiz Büker tarafından kaleme alınan Binseneler Güneş Ülkesi isimli kitabı siz değerli okurlarımız için hazırladık. 9786256011311 dilinde ve Kitap Kağıdı ebatında basılan ayrıca TÜRKÇE sayfadan oluşan Binseneler Güneş Ülkesi kitabı 189 olarak yayınlanmıştır. Binseneler Güneş Ülkesi kitabını 20.03.2024 numarası ile orijinalliğini sorgulayabilirsiniz. Binseneler Güneş Ülkesi PDF Oku.
Binseneler Güneş Ülkesi PDF Oku
Bu kurgusal anlatı bir bilim betiği / bir ders kitabı değildir… bir şeyler öğretmek istiyor değildir. Bu anlatı düşsel / düşünsel bir anlatıdır. Düşünmeyi sevenlere seslenir.
Bu kurgusal romanı düşlemeye ne zaman başladım bilmiyorum. Ama seneler içinde hardware olarak olsun, software olarak olsun bir çok kez değişip evrimleşmiş olan bilgisayarımın başına geçtiğim tarihi aşağı yukarı 2018’in Eylül ayı olarak anımsayabiliyorum.
Bana enteresan görünen o ki, yaşama yuvarlanışları içinde geçirdiğim seneler boyunca adeta bir takıntı olarak hep kendi kendime düşleyip kurguladığım, ama kimseye söyleyemediğim, her yeni buluş tıpkı tıpkısına gerçekleşmekte oldu… buna şaşıyorum. Ben mi yanılıyorum, yoksa yaşadığım çağ mı olağandışı, diye soruyorum kendi kendime? Bu duygu beni bir takım enteresan başka sorulara götürüyor.
Ne anlatıyorum? İşte yine, herzamanki gibi, burada da seni – beni – onu – sizi – bizi – onları… kısaca kendimizi anlatıyorum… Neden mi? Yazarlar niye yazarlar? İster manzum olsun, yır olsun, ister mensur olsun, düzyazı olsun… çeviri yapan bile kurtulamaz kendi olmaktan… kendini anlatmaktan… özneyi, insanı anlatmaktan. İnsansız / nesnel şiir diye bir şey duyan var mı? Hattâ, bence, tümüyle sayısal olması gereken matematikçiler – fizikçiler bile aslında içlerine dönüktürler… kendilerine dönüktürler… insana dönüktürler kuramlarında.
‘Güneş Ülkesi’ de, bence, öyle. O da yine yazarın kendini anlattığı bir ütopyadır. İnsanoğlunun, veya insan dediğimiz ‘bilinçli varlık’ın, son varılacak iyilik – doğruluk dileğini / ülküsünü görülmektediran düştür ütopyalar. Hep arayıp durduğumuz mutluluk hedefine ulaşmaya götüreceği sanılan ‘en doğru yolun’ arayışıdır… adeta bir ‘en doğru yol’ varmış gibi…
Çağımız gerçekten şaşılası. Bir ömür içinde teknolojiler de, bilimsellikler de, düşünler de, felsefeler de, yaşam şekilleri de, dünya görüşleri de… giderek fizik… fizik bile değişiyor. Hem de sürekli olarak, hem de olağanüstü bir ivme ile. Lisede okuduğumuz tüm fizik yasaları daha biz emekli bile olmadan yerlere düştü…
Ama değişmeyen bir şey var: Zaman hangi birimle ölçülürse ölçülsün, bilinç nerelere varırsa varsın, hep anlatılacak olandır evrenin / varoluşun sonsuzluğu… ve insanın bitmeyen yalnızlığı… Romanımı okuyunca göreceksiniz ki, ben de burda yine kendimi anlattım – beni anlattım… ama gerçekte ben, seni – onu – onları – sizi anlattım… hepimizin birbirinden ayrı, ama aslında ortak olan düşlerimizi – umularımızı – beklentilerimizi – korkularımızı – sevgilerimizi… iç varlığımızı… anlatmayı denedim…
Bu kurgusal romanı düşlemeye ne zaman başladım bilmiyorum. Ama seneler içinde hardware olarak olsun, software olarak olsun bir çok kez değişip evrimleşmiş olan bilgisayarımın başına geçtiğim tarihi aşağı yukarı 2018’in Eylül ayı olarak anımsayabiliyorum.
Bana enteresan görünen o ki, yaşama yuvarlanışları içinde geçirdiğim seneler boyunca adeta bir takıntı olarak hep kendi kendime düşleyip kurguladığım, ama kimseye söyleyemediğim, her yeni buluş tıpkı tıpkısına gerçekleşmekte oldu… buna şaşıyorum. Ben mi yanılıyorum, yoksa yaşadığım çağ mı olağandışı, diye soruyorum kendi kendime? Bu duygu beni bir takım enteresan başka sorulara götürüyor.
Ne anlatıyorum? İşte yine, herzamanki gibi, burada da seni – beni – onu – sizi – bizi – onları… kısaca kendimizi anlatıyorum… Neden mi? Yazarlar niye yazarlar? İster manzum olsun, yır olsun, ister mensur olsun, düzyazı olsun… çeviri yapan bile kurtulamaz kendi olmaktan… kendini anlatmaktan… özneyi, insanı anlatmaktan. İnsansız / nesnel şiir diye bir şey duyan var mı? Hattâ, bence, tümüyle sayısal olması gereken matematikçiler – fizikçiler bile aslında içlerine dönüktürler… kendilerine dönüktürler… insana dönüktürler kuramlarında.
‘Güneş Ülkesi’ de, bence, öyle. O da yine yazarın kendini anlattığı bir ütopyadır. İnsanoğlunun, veya insan dediğimiz ‘bilinçli varlık’ın, son varılacak iyilik – doğruluk dileğini / ülküsünü görülmektediran düştür ütopyalar. Hep arayıp durduğumuz mutluluk hedefine ulaşmaya götüreceği sanılan ‘en doğru yolun’ arayışıdır… adeta bir ‘en doğru yol’ varmış gibi…
Çağımız gerçekten şaşılası. Bir ömür içinde teknolojiler de, bilimsellikler de, düşünler de, felsefeler de, yaşam şekilleri de, dünya görüşleri de… giderek fizik… fizik bile değişiyor. Hem de sürekli olarak, hem de olağanüstü bir ivme ile. Lisede okuduğumuz tüm fizik yasaları daha biz emekli bile olmadan yerlere düştü…
Ama değişmeyen bir şey var: Zaman hangi birimle ölçülürse ölçülsün, bilinç nerelere varırsa varsın, hep anlatılacak olandır evrenin / varoluşun sonsuzluğu… ve insanın bitmeyen yalnızlığı… Romanımı okuyunca göreceksiniz ki, ben de burda yine kendimi anlattım – beni anlattım… ama gerçekte ben, seni – onu – onları – sizi anlattım… hepimizin birbirinden ayrı, ama aslında ortak olan düşlerimizi – umularımızı – beklentilerimizi – korkularımızı – sevgilerimizi… iç varlığımızı… anlatmayı denedim…
