Huzur Durakları PDF Oku

Ağırlığı her nefes alışımızda daha da git gide artan hüznümüzü kimlere emanet edip gidelim Hafız! Çare yok! Bin senedir yaşıyormuş gibi yorgunum adını bilmediğim taze bahar çiçeklerinin arasında. Artık geri dönecek kimse yok… Beklediğim kimse yok! Daha ne kadar yaşayacağım. 

-Sahi yaşamak neydi, yaşamanın anlamı neydi? Beni türlü yokluklarla denedin ey hayat! Buz gibi soğuk sular döküldü üzerimden, yaralarıma türlü yangınlar değdi, ne hasretlikler eridi yangınımdan. Artık beklemiyorum. Bekleyemiyorum… Yüzümde eskisinden de belli belirsiz bir gülümsemeyle yalnızca duruyorum. Mutfak masasında bir elimde yarım kalmış çayı içerken ve birer birer geç(mey)en günlerin huzurlu sessizliği ve karanlığı gözlerimi yakarken, ışıltılı bir Azazil elini uzatırsa diye diğer elimi hep boş bırakıyorum.”