Kedinin Adı Ne? PDF Oku

Yaşamın olağan seyri içinde gözden kaçırdığımız onlarca şeyden belki de en mühimsi, arada bir bizi en fazla üzen birinin yine kendimiz olduğunu bir türlü fark edemeyişimizdir. Kendi öz dertlerimizi, mesnetsiz yakarışlarımızı ve hüsranla sonuçlanan yanlışlarımızı hesaba katmadan faturayı daima bir başkasına kesmek hususunda pek cömert davranırız.

Bardağı taşıran son damla, bardaktaki damlaların tümünün günahını sırtlanmak zorunda kalır ve tabi ki kimse kendisine ait olmayan bir faturayı ödemek istemez.

Bilahare gözleri görmeyen kaplumbağa, bir ağaca tosladığında dünyanın en büyük problemi ile yüz yüze olduğunu düşünebilir. Geri dönemez çünkü hızı hesaba katıldığında geri dönülemeyecek kadar uzun bir yoldan gelmiştir. Devam da edemez çünkü ağaç ona geçit vermeyecektir. Eğer biraz insansı hislere sahipse sağa veya sola gitmeyi, yani bakış açısını ve seyrini değiştirmeyi de bir an olsun aklına getirmeyecektir. Öylece bilave edip dünyanın en şanssız kaplumbağası olduğunu düşünerek ve “Neden ben?” sorusu ile dövünerek tüm ömrünü heba edecektir.

Shakespeare, “Güven ruh gibidir, terk ettiği bedene bir daha asla geri dönmez.” der. Bu sözden ilhamla tek seferlik güvenilirliğimi şimdi burada kullanmak istiyorum. Güvenin bana:

İnsanın kaplumbağaya dönüşmeden önceki birincil görevi bu olmalı, kişi bir biçimde kendi kendini mutlu edebilmenin yolunu bulmalı ve bunu kesinlikle bir başkasının yapamayacağını bilmeli.