Kehribar Zamanında Aşk PDF oku indir

“Münevver titreyen elini yavaşça O’nun eline bırakıverdi. Elini sımsıkı kavradı eli. Sıkı ama nazikçe… Öyle nazik bir tutuş ki, adeta yavru bir kuşu avucuna alırcasına… İncitmemeye özen gösterir gibi… Üstelik bu ayaz kış gününde, nasıl olabiliyorsa sıcacıktı elleri. Yumuşak, güven verici… Başını kaldırdı, baktı Münevver. Gözgöze geldiler. Kehribar rengi gözleri vardı!..”

Aşk biraz kehribara benzer aslında…

Bir ağacın özsuyu gibi insanın doğasında mevcuttur…

Reçine diye yüzüne bakmadığımız o şey, seneler boyunca binbir mevsimi yaşar, en sert rüzgârlarda savrulur, en vahşi yağmur taneleriyle dövülür, en sıcak güneşle ısınır, en soğuk karla kaplanır… Sonunda ise şahane bir renkte çok kıymetli bir taşa dönüşür. Adına o zaman kehribar derler…

Aşkın kehribar hali herkese nasip olmaz. Çünkü sabır gerektirir. Emek gerektirir. Hoşgörü gerektirir.

Vefa gerektirir. Reçineyi mücevher yapan zorlu zamanda ellerinizi sımsıkı kenetleyip durabiliyorsanız eğer, boynunuza kehribardan kolyenizi ışık ışık bir nişan gibi takarsınız.

Kehribar aşkın ta kendisidir…