Kelebeğin Yirmi İki Günü PDF Oku

Beklemek istemiyordu Özgür. Beklemek, düşünmek demekti. Dünü, bugünü, yarını düşünmek… Yaşanılanlar mı düşünmeye değerdi yoksa zaman mı? Dünü mühim kılan yaşadıkları mıydı yoksa yaşayamadıkları mı? Bugünün önemini yaşanılanlar mı açıklıyordu yoksa açıklanması gereken herhangi bir şey hiç olmamış mıydı? Yarın neydi peki? Yarın, bir medyumun kurduğu cümleler miydi? Yoksa kuramadığı cümleler mi? Yarın, gerçek zamanın rutin işleyişinin ufak bir belirtmesi miydi? Yoksa kafamızda kurduğumuz dünyanın gelecek günlerinden birisi miydi yalnızca? Günlere öbür diyenlere hakaret davası açabilir miydi Özgür? Kazandığı takdirde sevincini öbür gün mü yaşayabilirdi? Kim çözecekti zamanın gerçek sırrını? Ne zaman çözülecekti zamanın gerçek sırrı? Nasıl çözülebilir zamanın gerçek sırrı? Hangi sorunun cevabı daha mühim ve daha ivediydi? Belki de zaman, kaderle yakinen ilişki kurmuş bir ortaklığa sahipti. Onca kara deliğin, onca uzaysal kavramın arasında kendi derebeyliklerinde hüküm süren teolojik bir sonuçtu belki de. Doğum anı giriş bölümünü, ölüm anı ise sonuç bölümünü karşılıyorsa eğer; zaman ve kader, gelişme bölümünü eline alan ve insanı Pinokyo’ya çeviren Geppetto ustanın kibrinden mi ibaretti?