Tufan PDF oku indir

İnsan, ipi asıp intihar etmek için tekme atacağı sandalyede oturup ağlar mı hiç? Onu bu denli çaresizliğe iten neydi?
Tufan hep içine içine ağlardı. İçindeki sıkıntılarla savaşmaktan yorulup dudaklarına biriken tonlarca sözcüğü dışarı bırakamıyordu. Tufan herkes gibi ağlamazdı. Gözlerine yaş dolduğunu gördüğümde o an anlardım felaketin geleceğini. O çok sessiz ağlardı ama ben çığlıklarını hissederdim. Onu dinlerken hiç bitmeyecek sandığım bir hayat hikâyesi vardı. Mutluluktan yoksun kalmış… Ondan iyi dert çeken daha görmedim ben. Alışmıştı… Bu acılara alışmak zorunda kaldığı için ufacık yaşta küsmüştü hayata. Onun gibi güzel seveni de görmedim ben. Tüm iliklerime kadar sevildiğimi hissederdim. Yaşadığı bunca kedere rağmen beni nasıl mutlu edebildiğini sorduğumda, ‘iyiye dair bir tek sen kaldın.’ derdi. Onunla çok mutluydum ben.

Ve o gün… Çok sessiz ama şiddetli ağladığını fark ettim. İlk kez ağlarken gözlerimin içine çaresizce baktığını gördüm. Umudunun yıkıldığını ilk defa, son gidişiyle anlamıştım. Bu sefer hiç geri gelmeyecekmiş gibi gitmişti Tufan. Ama geri döndü işte. Uzunda sürse geri dönmüştü… Ve inanın çok pişmanım.